We zijn er!

Beste allemaal – het is al 3 maanden dat we nu in Australia wonen en om nu aan te komen met de smoes dat we te weinig tijd hadden om een fatsoenlijk verhaal op onze website te plaatsen, zou getuigen van te weinig creativiteit aangaande het verzinnen van excuses. Daarom geen smoezen, maar een mooi verhaal!

Als je voor een lange zakenvlucht een vliegtuig binnen stapt, is je grote angst dat er kleine kinderen bij je in de vlucht zitten. Voordat je begint aan een reis van 22 uur van Amsterdam naar Perth, houd je dus goed in je achterhoofd dat redelijk wat mensen om je heen, niet zitten te wachten op een jongetje dat veel bewegingen maakt en even zoveel ondefinieerbaar geluid. Verstand op nul en blik op oneindig is de enige manier om zo’n vlucht te benaderen. Als je je instelt op een dramatische vlucht, kan het alleen maar meevallen. En zo verliep de vlucht ook; Julius vond het vliegen fantastisch en kreeg van iedereen zoveel aandacht dat hij zich uitmuntend vermaakt heeft tijdens de vlucht. De overstap na 12 uur vliegen op Singapore was een mooie afwisseling en Julius heeft in zn pyama druk rondgerend, waarna hij instortte en samen met Brechtje heeft liggen slapen midden op de luchthaven.

Het laatste 5 uur van Singapore naar Perth stelde niets voor en bij de aankomst in Australia merk je meteen hoe beleefd iedereen hier is en dat iedereen zich keurig gedraagd zoals de regels je vertellen. Als echte Nederlander ga je dus ook niet achter in een belachelijk lange rij staan voor de paspoort controle, maar vertel je dat je kind net heeft overgegeven, waarna je keurig als eerste door de douane mag. Een beetje genant is het wel als je een kind op je arm hebt dat zo snel mogelijk een hele boterham naar binnen probeert te werken en knalrode wangen heeft en gelukkig nog niet kan praten, want anders had hij vast gezegd dat er niets met hem aan de hand is. Een beetje half lachen, fluitsterend tegen de douane dame zeggen; “he’s probably feeling better already” en vervolgens giechelend weglopen is het enige wat je kunt doen.

In de taxi hebben we direct Maggie gebeld die voor ons een tijdelijk gemeubileerd huis had geregeld, maar we wisten niet precies waar het was, omdat Maggie niet echt van de email en mobiele telefoon generatie was. Gelukkig nam ze dit keer op en konden we de taxi chauffeur voorzien van de juiste instructies. Het eerste wat tijdens de rit opviel was de imposante skyline van het Central Business District (CBD).

Ons tijdelijke huis lag in de suburb Subiaco, wat een van de populaire wijken is, dichtbij het CBD. Sowieso is de Perth regio niet echt een stad, maar meer een verzameling van suburbs, die eigenlijk individuele dorpjes worden genoemd. De stad Perth is alleen maar het CBD en wij woonden en wonen dus niet in Perth maar in Subiaco (belangrijk om te weten, als je ons post of een leuk pakketje wilt sturen!)

Dat we blij waren dat we op vrijdag middag in een huis konden trekken wat compleet verzorgd was na die lange reis, mag geen verrassing heten. Nadat we wat eten hadden gehaald en de tassen hadden uitgepakt, zijn we op tijd naar bed gegaan.

Omdat de reis zo lang was en het tijdverschil ook redelijk groot, waren onze ritmes dermate verdwenen dat het ons bijna geen tijd heeft gekost om in het nieuwe ritme te komen.

Het nieuwe ritme ziet er overigens iets anders uit dan NL. 2 jaar geleden is er in Western Australia (de staat we wonen) een referendum geweest over de wintertijd. Aangezien iedereen dat hier maar lasting vond, is er besloten om deze wintertijd af te schaffen. Het gevolg hiervan is dat we nu, we gaan richting de langste dag, een zonsopgang hebben om half 5 en dat het dus om 5 uur, volledig licht is en dat het s’avonds om half acht donker is. De Aussies passen zich compleet hieraan aan. Dat betekent dat mensen om 6 uur ‘s ochtends op de tennis baan staan of op de race fiets zitten en als je denkt dat je de eerste bent om 7 uur bij de bakker dan heb je het goed mis, want iedereen is al druk met de dag bezig. ‘S avonds zie je het omgekeerde; om 8 uur is het uitgestorven op straat, want iedereen gaat tussen 9 en 10 naar bed. Ook dit is even wennen, maar het heeft ook wel weer iets. In de zomer schijnt het ook wel verstandig te zijn om vroeg met de dag te beginnen, want midden op de dag moet je eigenlijk gewoon binnen zitten omdat de zon veel te warm is.

Vanuit het tijdelijke huis zijn we enthousiast begonnen aan onze zoektocht naar het definitieve huis. Al gauw zakte het enthousiasme ons in de schoenen, omdat de huizenmarkt compleet overspannen is. Zeg maar het omgekeerde van NL. Ze kunnen hier vragen wat ze willen voor een huis, omdat er te weinig huizen zijn en er steeds meer mensen komen werken vanwege de Oil&Gas en Mining boom. Als je toch kunt vragen wat je wilt voor de woning, hoef je er ook niet zoveel onderhoud aan te plegen. Met als gevolg dat we naar huizen hebben gekeken, waar de gemiddelde dakloze student in NL nog niet in zou willen wonen. Bij een huis vroegen we; en waar is de keuken dan? Toen de agent zei; daar staan we nu in zijn we maar weg gegaan. Uiteindelijk hebben we in dezelfde wijk een huis gevonden, wat ooit een mooie villa moet zijn geweest; gedateerd, maar nog zeker goed om te in te wonen, met 4 slaapkamers, een grote voor en achtertuin inclusief boom hut voor Julius en een dubbele garage met electrische deur (wat elke zichzelf respecterende man toch altijd wel hoog op zijn verlanglijstje heeft staan). Dat we hier veel te veel voor moeten betalen, is duidelijk, maar we hebben geen keuze.

Over het algemeen, zijn de prijzen hier uberhaupt niet normaal, maar ook dat is weer te herleiden naar de Oil&Gas en Mining boom, waar iedereen zoveel geld kan verdienen, dat vervolgens de prijzen ook omhoog gaan. Het zielige is natuurlijk wel dat er maar een kleine groep mensen heel veel geld verdiend en de grote groep, alleen in koopkracht achteruit gaat. Daarom is dit ook actiepunt nummer 1 op de politieke agenda. Om een paar voorbeelden te geven van genante salarissen; een schoonmaker op een offshore productie eiland verdiend AUD 150.000 per jaar en de heftruck chauffeurs gingen 2 maanden geleden staken omdat hun loon maar tot AUD 190.000 per jaar was verhoogd. Zij werken dan vaak 2 weken off shore en zijn dan 2 weken vrij om naar huis te gaan. Niet ideaal, maar als je veel geld wilt verdienen, wat iedereen hier heel belangrijk vindt, is het super natuurlijk.

Australiers, voor zover wij het nu kunnen beoordelen, zijn over het algemeen zeer ontspannen mensen, die snel tevreden zijn. Als ze een bbq hebben, in het weekend zo vroeg mogelijk kunnen beginnen met bier drinken en grote 4X4 auto’s kunnen rijden, is het leven compleet. Laten we eerlijk zijn; mooier wordt het ook eigenlijk niet, maar soms is een iets verder gaande interesse ook wel eens leuk.

Dit zie je in de zakelijke cultuur in Western Australia ook terug. Prioriteit 1 is zoveel mogelijk geld verdienen en plezier in je werk hebben, heeft de laagste prioriteit. Hierdoor zie je dus mensen best snel van baan wisselen en zie je mensen ook precies zoveel doen, als dat er van ze verwacht wordt. Dit geldt niet voor iedereen, maar deze groep is toch wel heel groot. Op het moment doet Klaasjan een opdracht bij Apache Energy, waar het kantoor om 5 uur ‘s middags leeg en verlaten is en op vrijdag is het om half 2 compleet leeg. Dit bedrijf produceert ruwe olie, waarmee ze zoveel geld verdienen, dat het allemaal niet zoveel uitmaakt hoe je de dingen aanpakt, want je kunt de olie toch wel goed verkopen. Voor gehaaste Europeanen die gewend zijn om alles snel en efficient te doen, omdat je anders tijd en geld verspilt, is dit wel even wennen en of je er echt compleet aan kunt wennen, is de vraag, maar het is wel lekker voor een keer.

De stap van werkende vrouw naar fulltime moeder is ook een interessante omslag. Ten eerste heb je geen professionele omgeving meer en ten tweede zie je je kind de hele dag. Meestal is dit hartstikke leuk, maar af en toe is het natuurlijk best moeilijk, want je wilt ook wel eens uitgedaagd worden in plaats van 3 keer per dag naar een speeltuin te gaan en je levensverhaal weer aan een wildvreemde moeder te vertellen die precies in hetzelfde schuitje zit. Aan de andere kant is het fantastisch om Julius zo vaak hier te zien genieten. Hij kan de hele dag in zn korte broek, met shirtje op blote voeten, buiten rondrennen. Overigens loop hij nu soms gewoon in een luier of helemaal naakt door de tuin, wat hij hopelijk niet als normaal gaat ervaren, maar dat zien we over een paar wel weer.

Op het strand is het bijna nog mooier; door het zand banjeren en door de branding knallen tot je erbij neervalt en dan lekker achter in de auto naar huis. De stranden zien er overigens uit als platen zoals deze in vakantie folders worden gebruikt om mensen lekker te maken, dus wat dat betreft, zijn we behoorlijk verwend.

Vorige week zijn we naar het Noorden geweest met nog een paar gezinnen, waar Klaasjan heeft probeerd om te Kitesurfen. Voor zowel de moeders, de kinderen als vaders zijn zulke uitjes echt fantastisch. Het hoogtepunt van Klaasjan en Julius was de rit die ze met zn tweeen hebben gemaakt over het strand. Met je zoon op schoot in je 4X4 over het strand rijden; mooier kan het bijna niet!

Gelukkig zijn er in dit land genoeg nieuwe vormen van business te ontwikkelen, dus Brechtje is druk aan het bedenken wat de meest interessante en lucratieve is. De opties varieren van feestmutsen tot stroopwafels en van het importeren van fietsen tot het organiseren van kinder kooklessen.

Overigens is de aandacht die moeder en kind krijgen op de fiets best groot te noemen. Dat je op een fiets gaat rijden, vinden ze hier niet logisch, want je kunt toch ook met de auto? En dan nog met een kindje voor in een zitje of in een bakfiets dat is nog aparter. De interesse voor de bakfiets is zo groot, dat mensen al hebben gevraagd of ze ze niet bij ons kunnen bestellen, nadat ze een test ritje hadden gemaakt, dus wie weet waar dat toe gaat leiden.

Het ontwikkelen van een nieuwe vrienden kring is specialiteit nummer 1 van Brechtje geworden (Nu was zij toch al de meer sociale van ons, dus ligt het voor de hand dat zin deze taak vervuld). Iedere week heeft ze wel weer iemand ontmoet of gesproken en tijdens het weekend spreken we dan af en toe af met de gezinnen, wat natuurlijk best apart is, omdat je mensen nog niet zo lang kent en meteen al omgaat met mensen of je ze jaren kent, maar in principe zit iedereen in dezelfde situatie, dus het is ook wel weer normaal.

Samengevat vermaken we onszelf hier uitstekend en is de kwaliteit van leven zeer goed te noemen. Uiteraard zijn er wel momenten dat we mensen en/of dingen in Nederland missen, maar dat is normaal.

Nu is het voor te stellen dat iedereen zich afvraagt, waarom we een huis met 4 slaapkamers hebben. Master bedroom (kamer 1), slaapkamer Julius (kamer 2) en logeerkamer (kamer 3). Het 1 en 1 is 2 sommetje klopt in ons geval ook, want Brechtje is namelijk zwanger en we verwachten einde Mei, begin Juni een broertje of zusje voor Julius!

De opmerking die we al vaker hebben gehoord; oh mooi, dan wordt het een echte Ozzie en krijgt hij/ zij natuurlijk ook een Australisch paspoort, moeten we helaas ontkrachtigen, omdat wij een tijdelijk (4 jaar) visum hebben en op dit visum kun je geen Australisch paspoort krijgen. De baby wordt dus gewoon een echte kaaskop!

Voor zover onze update en we zullen jullie zeker op de hoogte blijven houden!

Groeten,

Brechtje, Julius en Klaasjan


PS) dit zijn onze contact details;
157 Gloster Street
6008 WA, Subiaco
Australia

+61 420 699 322 (Brechtje)
+61 400 630 103 (Klaasjan)

brechtjehodes@hotmail.com
kmbeentjes@hotmail.com